ΚΑΛΙΚΑΝΤΖΑΡΟΙ!

Καλικάντζαροι

Λέγανε οι γιαγιάδες τα παλιά χρόνια στα εγγόνια τους για να κάθονται ήσυχα ότι κάθε νύχτα του Δωδεκαημέρου  στους δρόμους του χωριού και στα χαλάσματα κυκλοφορούσαν καλικάντζαροι.

Τι ήταν αυτοί οι καλικάντζαροι ;

Όπως λοιπόν έλεγαν οι παλιές  γιαγιάδες, ήταν αερικά, ξωτικά. Τους φαντάζονταν σαν κάτι μαυριδερά, ψηλά και κοκαλιάρικα κακάσχημα όντα, κάτι μεταξύ ζώου και ανθρώπου που συνέχεια, όλη την ώρα, χοροπηδούσαν γκρινιάζοντας, φωνάζοντας και τραγουδώντας.

   Όλο το χρόνο βρίσκονταν κάτω από τη γη, στον κάτω κόσμο. Γι' αυτό λοιπόν, άλλοι με πριόνια, άλλοι με τσεκούρια κι άλλοι με μπαλτάδες έβαζαν όλη τη δύναμή τους να κόψουν τους στύλους, που πάνω  σε αυτούς  στηριζόταν η γη και να την κάνουν να βουλιάξει. Όταν  έφτανε το βράδυ της  παραμονής Χριστουγέννων, από φόβο μη βουλιάξει η γη και τους πλακώσει, έφευγαν κι ανέβαιναν στον πάνω κόσμο, στη γη, για να τυραννήσουν τους ανθρώπους που θα έβρισκαν μπροστά τους.

   Έτσι λοιπόν οι καλικάντζαροι το Δωδεκαήμερο γύριζαν στους δρόμους, ανέβαιναν στα κεραμίδια καμιά φορά , όπως λέγανε, έμπαιναν από την καμινάδα του τζακιού σε σπίτια που δεν τα είχαν θυμιατίσει οι νοικοκυραίοι τους.

  Για αυτό για καλό και για κακό, εκείνες τις μέρες φρόντιζαν να φράζουν τις τρύπες των τζακιών με πανιά. Ακόμα καίγανε λιβάνι σε θυμιατό κοντά στο τζάκι, γιατί οι καλικάντζαροι δεν άντεχαν αυτή τη μυρωδιά.  

Οι καλικάντζαροι ποτέ δεν ολοκλήρωναν το σκοπό τους, γιατί ενώ ήταν έτοιμο να κοπεί το στήριγμα της γης, ερχόταν η μέρα της άγιασης, δηλαδή η παραμονή των Φώτων, που οι παπάδες άγιαζαν, ράντιζαν με αγιασμό τα σπίτια και έτσι τα καλικαντζαράκια εξαφανίζονταν!